Στέλιο, πάντα θα ζεις

Προβολή Τραγουδιού

Κλαίν’ τα ψηλά ραχ̌ία,
κλαίνε όλα ση γην
Έκ’σανε για τον Στέλιο
του Πόντου το παιδίν
Έσ’νε και πάντα είσαι
’κι θ’ ανασπάλκεσαι
Η λαλία σ’ επέμ’νεν
και ας μ’ ελέπ’νε σε

Δάκρυ͜α έκχ̌’σεν ο Χάρον
κι οι τουσ̌μάν’ έκλαψαν
Ο ουρανόν ελιβώθεν
εσέν όντες έθαψαν
Τίνος ψ̌ην ’κ’ ελυπέθεν
και τίνος καρδίαν;
Τ’ εσά τα τραγωδίας
’κι χάν’νταν καμίαν

Τραγούδι͜α για τον Πόντον
και για την ξενιτει͜άν
Είπες για την ορφάνιαν,
είπες για την σεβντάν
Είπες και για τα πλούτη
και για φτωχά μωρά
Κι όλα είπες είν’ ίδια
σο θάνατον σουμά

Δάκρυ͜α έκχ̌’σεν ο Χάρον
κι οι τουσ̌μάν’ έκλαψαν
Ο ουρανόν ελιβώθεν
εσέν όντες έθαψαν
Τίνος ψ̌ην ’κ’ ελυπέθεν
και τίνος καρδίαν;
Τ’ εσά τα τραγωδίας
’κι χάν’νταν καμίαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ανασπάλκεσαι	ξεχνιέσαι
είν’	(για πληθ.) είναι
έκ’σανε	άκουσαν
έκχ̌’σεν	εξέχυσε, έχυσε, εξέβαλε	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
ελέπ’νε	βλέπουνε
ελυπέθεν	λυπήθηκε
επέμ’νεν	απόμεινε
εσά	δικά σου/σας
έσ’νε	ήσουν
θάνατον	θάνατος
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καμίαν	ποτέ
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαλία	λαλιά, φωνή
όντες	όταν
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σεβντάν	αγάπη, έρωτα	sevda/sevdā
σουμά	κοντά
τίνος	ποιού;
τουσ̌μάν’	εχθροί	düşman/duşmān
τραγωδίας	τραγούδια
χάν’νταν	χάνονται, διώχνονται
ψ̌ην	ψυχή