Ο γαμπρόν, γιος ’κι ίνεται

Θα ρούζω και φουρκίουμαι
σε νερά θολωμένα
Ομμάτι͜α μη ευρήκ’νε με,
έχω ομούτι͜α κομμένα

’Κι φοούμαι ν’ αποθάνω,
κλαίω ντο θα ζω κι άλλο
Τη ζωής το κετσ̌ίνεμαν
εγώ πώς θα ’πεβγάλω;

Τ’ άσπρα τ’ άλογα φτείρκουνταν,
τα μαύρα ξάι ’κι στέκ’νε
Εγώ αγαπώ τα κορτσόπα
σο γιάνι μ’ κιάν’ που στέκ’νε

Πεθερά, ξάι μη χ̌αίρεσαι
ντο κούζ’νε σε μητέρα
Ο γαμπρόν, γιος ’κι ’ίνεται
κι η νύφε θεγατέρα

Η αφορισμέντσα η πεθερά μ’
τη Σάββαν και σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
νουνίζ’ θα έρ’ται ο αλεπός,
σύρ’ και το καρακίδ’ν ατ’ς