’Μώ σε, νέπε Κωνσταντίνε

’Μώ σε, νέπε Κωνσταντίνε,
η μάνα εσέν π’ εποίν’νεν!
Θεέ μ’, ατή στραβήν εκείνεν,
εσέν γυναίκαν π’ εδίν’νεν

Έβλαψαν, εμέν την μάρσαν,
να στραβούσαν και να ’χάσαν
Εσέβαν σ’ εμόν το κρίμαν,
’κ’ εγροικάς να τρως την τρίμμαν

Σ’ ανθρώπ’ς ’κι ταράεσαι,
μίαν ’κι αχπαράεσαι
’Δέν ’κι ’ξέρτς ας ση χαράν,
’κ’ εγνωρί͜εις και την παράν

Σο γορόσ̌της το πεντάρ’
και από πουδέν ’κ’ έ͜εις χαπάρ’
Έρχουνταν ελέπ’νε σε
κι εσύ ξάι ’κ’ εντρέπεσαι

Πίντς το ξύγαλαν το στύπον,
τεσ̌αεύκεσαι σον ύπνον
’Μώ σε, ξάι, ’κ’ έ͜εις εντροπήν,
έχασες και την κρωπήν