Το αίμα ’κι γίνεται νερόν

Τ’ αδέλφι͜α κι αν μαλών’νε
και αν χωρίγουνταν
σ’ έναν δύσκολον στιγμήν
υποστηρίγουνταν
Γιατί ένας τον άλλον
λυπάται και πονεί
κι ο ένας όταν ρούζ’, γαρτάσ̌ι μ’
άλλος την ψ̌ην ατ’ δί’

’Κ’ ’ίνεται νερόν
τ’ αδελφικόν το αίμαν
Εκείν’ που λέν’ ατο, γαρτάσ̌ι μ’,
λένε τρανόν ψέμαν
Εκείν’ που λέν’ ατο, αδελφέ μ’,
λένε μας τρανόν ψέμαν

Εμείς όταν μαλώνουμε,
οι γείτονες γελούν
Ολόερα σ’ οσπίτι͜α τουν
εμάς κατηγορούν
Αλλά εμείς, αλλά εμείς
είμαστε πάντα αδέλφι͜α
Ο ένας για τον άλλον, γιάβρι μ’,
’κχ̌ύνομε πολλά δάκρυ͜α

’Κ’ ’ίνεται νερόν
τ’ αδελφικόν το αίμαν
Εκείν’ που λέν’ ατο, γαρτάσ̌ι μ’,
λένε μας τρανόν ψέμαν
Εκείν’ που λέν’ ατο, αδελφέ μ’,
λένε μας τρανόν ψέμαν