Τ’ ομμάτα̤ μ’ αν ’κ’ ελέπ’νε σε

Τ’ ομμάτα̤ μ’ αν ’κ’ ελέπ’νε σε
δα̤κρούνε τα καημένα
Σην χωρισίαν ’κ’ έτανε,
πουλόπο μ’, μαθεμένα

Όλα̤ τα χ̌είλα̤ λέν’ γελούν,
τ’ εμά μαναχόν κλαίνε
Βρούλας την ψ̌η μ’ εσάρεψαν
και το καρδόπο μ’ καίνε

Ο ουρανόν ερώτεσεν
γιατί αναστενάζω
Τ’ εμόν τ’ αρνόπον ’κ’ είδα ’το
και πώς να ησυχάζω;

Η Πούλια κι ο Αυγερινόν
φως απ’ εσέν επέραν
Και τα πουλόπα τη Θεού
σ’ ορμάν’ εμάς ετέρ’ναν