Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Δημήτρης Πιπερίδης, Χρύσανθος Θεοδωρίδης

expand_content

Επέθανες κι εφώλεψαν
σα ψ̌ήα μουν τα πόνι͜α
Στέλιο, εσύ ασ’ τ’ έφυες
εδέβαν δύο χρόνι͜α

Έφυες άμον γίγαντας
’κ’ εγονάτ’σες καμίαν
Ο Χάρον πώς ’κ’ εγούεψεν
τ’ εσόν-α την λαλίαν!

Το κιφάλι σ’ ’κ’ εκούπιζες,
πάντ’ άγουρος εφάνθες
Εσέναν αραεύ’νε σε
ατώρα που εχάθες;

Αναστορά σε ο κόσμον,
’κι ανασπάλλ’ -τ- σε καμίαν
Άλλος ’κι θα γεννίεται
με τ’ εσόν την λαλίαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άγουρος	νέος άνδρας
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανασπάλλ’	ξεχνάω/ει
αναστορά	θυμάται, αναπολεί
αραεύ’νε	ψάχνουν, αναζητούν, γυρεύουν	aramak
ασ’	από
ατώρα	τώρα
γεννίεται	γεννιέται
εγονάτ’σες	γονάτισες
εγούεψεν	λυπήθηκε, τσιγκουνεύτηκε	kıymamak
εδέβαν	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν, (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
εκούπιζες	γυρνούσες ανάποδα, έστρεφες αντίθετα
επέθανες	πέθανες
εσόν	δικός/ή/ό σου
εφάνθες	φάνηκες, εμφανίστηκες
έφυες	έφυγες
εχάθες	χάθηκες
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καμίαν	ποτέ
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κιφάλι	κεφάλι
λαλίαν	λαλιά, φωνή
μουν	μας
πόνι͜α	πόνοι
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα