Ο πρόσωπος σ’ μανουσ̌άκ’

Ο πρόσωπο σ’ μανουσ̌άκ’
και η μύρα σ’ σκουντουλίζ’
Η εγκάλι͜α μ’ έν’ τεσ̌άκ’
ζεστόν, εσέν να κοιμίζ’

Σην εγκάλι͜α μ’ παίρω σε
κι αρχινώ και μερμηκώ
Παλαλούμαι, θέλω σε
κι άντζ̌αχ ύπνον εγροικώ

Το πρώι όντες μερών’,
έρ’ται με η νύχτα μικρόν
Ο ήλιον γιατί ν’ εβγαίν’
και φεύ’ς σουμά απ’ εμέν;