Το αίμαν ας σην καρδία μ’

Το αίμαν ας σην καρδία μ’
άλλο ’κι τσιμπονίζ’
Έσπρυνανε τα μαλλία μ’
κι η ψ̌η μ’ ’κι ταγιανίζ’

Τ’ ομμάτι μ’ θολών’,
το αίμαν παγών’
και αραεύω τον θάνατον

Χάρε, έλα έπαρ’ το ψ̌όπο μ’
και ντο ζω νι͜αφιλι͜άν
Γλύτωσον με ας σα πόνι͜α
σ’ εμέν ντ’ ένταν πελι͜άν

’Κ’ εχάρα ας ση ζωή μ’
Χάρε, έπαρ’ την ψ̌η μ’
ν’ αναπάγουμαι απέσ’ σο ταφί μ’

Αφού ’κ’ επορώ να πίνω
έναν χουλιάρ’ νερόν
Σουμά σ’ έπαρ’ με, Χριστέ μου,
απόψ’ ους να μερών’

Έπαρ’ με σουμά σ’
να τερώ ντ’ ευτάς
και όλο̤ν τον κόσμον συχωράς