Για τ’ εσόν-α την σεβντάν

Αρνί μ’, ρούζω σ’ άψιμον
για τ’ εσόν-α τη σεβντάν
Τη ψ̌ης ι-μ’ το κάψιμον
για τ’ εμέν τρανόν γατάν

Για τ’ εσόν-α τη σεβντάν,
εγώ, έχασα τη χρά μ’
’Κι θέλω εγώ παράν,
μόνον μ’ ανοί͜εις με γεράν

Η καρδι͜ά μ’ βρουλίεται,
γάλι͜α-γάλι͜α λύεται
’Ποταμίαν τα δάκρυ͜α μ’
κι εχάλασαν τ’ ομμάτι͜α μ’

Για τ’ εσόν-α τη σεβντάν,
εγώ, έχασα τη χρά μ’
’Κι θέλω εγώ παράν,
μόνον μ’ ανοί͜εις με γεράν

Χάνω και στέκω το φως
Πώς θ’ ελέπω ’σένα, πώς;
Έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σ’,
’πουγαλεύτα μαναχός

Για τ’ εσόν-α τη σεβντάν,
εγώ, έχασα τη χρά μ’
’Κι θέλω εγώ παράν,
μόνον μ’ ανοί͜εις με γεράν