Μίαν αδά, μίαν ακεί

Μίαν αδά, μίαν ακεί,
πουλόπον τσ̌αρτεμένον
Με το ζόρ’ σιρινεύκουμαι,
πασ̌τάν πουγαλεμένον

Θα κοπούν τα χρόνι͜α μ’
εγώ εθαρρώ
Να σύρω τα πόνι͜α μ’
άλλο ’κ’ επορώ

Ανάσμαν παίρω με το ζόρ’,
τ’ ομμάτι͜α μ’ πα δεισών’νε
Χολή, τσ̌ικάρι͜α ελύγανε,
τ’ απέσ’ ι-μ’ φαρμακών’νε

Θα κοπούν τα χρόνι͜α μ’
εγώ εθαρρώ
Να σύρω τα πόνι͜α μ’
άλλο ’κ’ επορώ

Θεέ μ’, γιατί ’κι παίρτς την ψ̌η μ’;
Γιατί ’κι κόφτς τα χρόνι͜α μ’;
Εγώ να γουρταρεύκουμαι
ας σα σέρτι͜α τα πόνι͜α μ’

Θα κοπούν τα χρόνι͜α μ’
εγώ εθαρρώ
Να σύρω τα πόνι͜α μ’
άλλο ’κ’ επορώ