Για τ’ εσέν ρούζω σ’ άψιμον

-Για τ’ εσέν ρούζω σ’ άψιμον,
γουεύω να τερώ σε
Ατσ̌ά, για πέει με, πουλόπο μ’,
πονείς με όσον πονώ σε;

-Εγώ πα για τ’ εσέν, πουλί μ’,
ση χαμονήν πα πάγω
Λιθάρ’ ’ίνουμαι και καρβών’
κι εσέν γαπούλ’ ευτάγω¹

Τ’ έναν τ’ άλλο αγαπούμε,
χώρι͜α ’κ’ επορούμ’ να ζούμε
Τ’ έναν τ’ άλλο ας τερούμε,
πουλόπο μ’, ους να γερούμε

-Πουλί μ’, αν πας ση χαμονήν,
’γώ τ’ αχούλι μ’ θα χάνω
Άχαρον θα έν’ η ζωή μ’,
καλλίον ν’ αποθάνω!

-Αρνί μ’, εσύ αν αποθάντς
κι εγώ φαρμάκ’ θα παίρω!
Τρανόν θα έν’ η καμονή σ’,
πώς θα σύρ’ α’, ’κ’ εξέρω!

Τ’ έναν τ’ άλλο αγαπούμε,
χώρι͜α ’κ’ επορούμ’ να ζούμε
Τ’ έναν τ’ άλλο ας τερούμε,
πουλόπο μ’, ους να γερούμε