Χαλαεμένον τάσ’

Ήλιος ας σην ανατολήν
εσέναν αραεύ’
Ελέπ’ τα κάλλια σ’ τ’ έμορφα
και πώς να βασιλεύ’;

Χαλαεμένον τάσ’,
πετάς και πού θα πας;
Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου,
πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ εγροικάς;

Ο ήλιον παίρ’ σον πρόσωπο σ’
και -ν- ο φέγγον ζελεύ’
Όλιον την νύχταν κλώσ̌κεται
κι εσέναν αραεύ’

Χαλαεμένον τάσ’,
πετάς και πού θα πας;
Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου,
πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ εγροικάς;

Τ’ άστρα, ο ήλιον κι ο φέγγον
από ψηλά τερούν
Ντ’ εποίκα σε κι εμέν ’κι θέλτς
τ’ έναν τ’ άλλο ’ρωτούν

Χαλαεμένον τάσ’,
πετάς και πού θα πας;
Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου,
πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ εγροικάς;

Χάραξεν η ανατολή,
έχ̌’ κι έρ’ται ο Αυγερινόν
Έλα -ν- ας ανταμώνομε,
μ’ αφήντς με μαναχόν
Έλα έμπα σ’ εγκαλιόπο μου,
μ’ αφήντς με μαναχόν

Χαλαεμένον τάσ’,
πετάς και πού θα πας;
Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου,
πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ εγροικάς;

Φυσά αέρας παρχαρί’
κι εσέναν αραεύ’
Χαρά σ’ ατόν που ποδεδίζ’
κι εσέναν που λελεύ’

Χαλαεμένον τάσ’,
πετάς και πού θα πας;
Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου,
πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ εγροικάς;