Σεβντά

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Στάθης Νικολαΐδης

Χ̌ίλια φοράς θα έσβηνες
αν έσ’νε, εσύ, φωτίαν
Ποτάμ’ πα θα εστέρευες
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
μετ’ έναν ξηρασίαν

Όρωμαν θα ετέλενες¹
σο ’γνέφισμαν με φόβον
Κρασίν πα θα εστύπωνες
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
απάν’ σε έναν χρόνον

Χ̌ι͜ονόπον, θα ελύγουσ’νε
μ’ έναν καλοκαιρίαν
Και ήλιος θ’ εβασίλευες
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
το βράδυν σα ραχ̌ία

Σεβντά, πώς ταγιανί͜εις και ζεις
χρόνι͜α σ’ έναν καρδίαν;
Άμον την κάταν έ͜εις εσύ
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
απέσ’ ι-σ’ εφτά ψ̌ήα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
έ͜εις	έχεις
έσ’νε	ήσουν
εστύπωνες	γινόσουν στυφός	στύφω
ετέλενες	τελείωνες κτ
κάταν	γάτα
λελεύω	χαίρομαι
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
όρωμαν	όνειρο
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
ποτάμ’	ποτάμι
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σεβντά	αγάπη, έρωτας	sevda/sevdā
ταγιανί͜εις	αντέχεις, βαστάς, υπομένεις	dayanmak
φοράς	φορές
χ̌ι͜ονόπον	χιονάκι
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα

Σημειώσεις

¹ Ορθότερη χρήση του αμετάβ. τύπου «ετελείσ’νε»