Ο θρήνος του Μάραντου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Στάθης Νικολαΐδης

Μάραντε μ’ και Αμάραντε μ’,
εσύ πώς εμαρέθες;
Σα κάστρα έσ’νε αετός,
σο χώμαν πώς ευρέθες;

Την καμονή σ’ σο μεσοστράτ’
αν σύρ’ ατο θα κλαίνε!
Τ’ όνομα σ’ οι περαστικοί,
τα χ̌είλι͜α τουν θα λένε

Κι αν σύρ’ ατο μεσουρανί’,
θα σκοτεινεύ’ ο ήλον
Κι αν σύρ’ ατο μεσανυχτί’,
θα κρύφκεται ο φέγγον

♫

Εσύ που είχ̌ες δύναμην
άμον τον Αχιλλέαν
Την πατρίδα σ’ εγάπανες
άμον τον Οδυσσέαν

Την καμονή σ’, νε Μάραντε,
κι αν χάν’ ατο, ’κι χάται!

♫

Καλλίον σύρ’ ατο εγώ
και τσ̌ιτσ̌ανίζ’ το ψ̌όπο μ’
Μάραντε μ’ και Αμάραντε μ’,
τη καρδι͜άς ι-μ’ κλαδόπον

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
εγάπανες	αγαπούσες
εμαρέθες	μαράθηκες
έσ’νε	ήσουν
ευρέθες	βρέθηκες
καλλίον	(επίθ.) καλύτερο, (επίρ.) καλύτερα
καμονή	καημός
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαδόπον	κλαδάκι, μτφ. απόγονος
κρύφκεται	κρύβεται
μεσανυχτί’	την ώρα του μεσονυχτίου
μεσοστράτ’	μέση του δρόμου
μεσουρανί’	μεσουρανίς
σκοτεινεύ’	σκοτεινιάζει
σύρ’	σύρω/ει, τραβάω/ει, ρίχνω/ει
τουν	τους
τσ̌ιτσ̌ανίζ’	απομυζεί, εκμυζεί, εξαντλεί
φέγγον	φεγγάρι
χάν’	χάνει, παύει να έχει, διώχνει
χάται	χάνεται
ψ̌όπο	ψυχούλα