Ο θρήνος του Μάραντου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Στάθης Νικολαΐδης

Μάραντε μ’ και Αμάραντε μ’,
εσύ πώς εμαρέθες;
Σα κάστρα έσ’νε αετός,
σο χώμαν πώς ευρέθες;

Την καμονή σ’ σο μεσοστράτ’
αν σύρ’ ατο θα κλαίνε!
Τ’ όνομα σ’ οι περαστικοί,
τα χ̌είλι͜α τουν θα λένε

Κι αν σύρ’ ατο μεσουρανί’,
θα σκοτεινεύ’ ο ήλον
Κι αν σύρ’ ατο μεσανυχτί’,
θα κρύφκεται ο φέγγον

Εσύ που είχ̌ες δύναμην
άμον τον Αχιλλέαν
Την πατρίδα σ’ εγάπανες
άμον τον Οδυσσέαν

Την καμονή σ’, νε Μάραντε
κι αν χάν’ ατο, ’κι χάται!

Καλλίον σύρ’ ατο εγώ
και τσ̌ιτσ̌ανίζ’ το ψ̌όπο μ’
Μάραντε μ’ και Αμάραντε μ’,
τη καρδι͜άς ι-μ’ κλαδόπον

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
εγάπανες	αγαπούσες
εμαρέθες	μαράθηκες
έσ’νε	ήσουν
ευρέθες	βρέθηκες
καλλίον	(επίθ.) καλύτερο, (επίρ.) καλύτερα
καμονή	καημός
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαδόπον	κλαδάκι, μτφ. απόγονος
κρύφκεται	κρύβεται
μεσανυχτί’	την ώρα του μεσονυχτίου
μεσοστράτ’	μέση του δρόμου
μεσουρανί’	μεσουρανίς
σύρ’	σύρω/ει, τραβάω/ει, ρίχνω/ει
τουν	τους
τσ̌ιτσ̌ανίζ’	απομυζεί, εκμυζεί, εξαντλεί
φέγγον	φεγγάρι
χάν’	χάνει, παύει να έχει, διώχνει
χάται	χάνεται
ψ̌όπο	ψυχούλα