Μη κλαις, κλαινίεις τον ουρανόν

Προβολή Τραγουδιού

expand_content

Ντό έ͜εις και κλαις, πρωτόκλαδο μ’;
Ντό κλαις, νε παλληκάρι μ’;
Ντό κλαις τη ψ̌ης ι-μ’ αγγελούδ’,
τη κοπαδί’ μ’ κριάριν;

Ποίος ματών’ ξαν τη γερὰ σ’
θυμίζ’ σε την ορφάνιαν;
Ποίος το γέλος τη κατσί’ σ’
βάλ’ το μαχ̌αίρ’ και χάνει α’;

Εσύ ’σαι σπέρμαν αετού
σε πέρδικας φωλέαν
Εσύ ξάι ’κ’ είδες περιστέρ’
να κουβαλεί ελαίαν

Μη κλαις, κλαινί͜εις τον ουρανόν
μη κλαις, αετοπούλι μ’
Μη κλαις, κλαινί͜εις τον αετόν / ουρανόν
μη κλαις, αίμα μ’ και στούδι μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
αγγελούδ’	αγγελούδι
γέλος	γέλιο, περίγελος
γερὰ	πληγή, τραύμα	yara
έ͜εις	έχεις
ελαίαν	ελιά
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κατσί’	προσώπου, μετώπου
κλαινί͜εις	κάνεις κάποιον να κλάψει, στενοχωρείς
ματών’	ματώνει
μαχ̌αίρ’	μαχαίρι
ξάι	καθόλου
ξαν	πάλι, ξανά
πέρδικας	(ον. πληθ.,τα) πέρδικες
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
στούδι	οστό, κόκκαλο	ὀστοῦν~οστούδιον
φωλέαν	φωλιά
ψ̌ης	ψυχής