Όλον τη μέρα πορπατώ

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Νίκος Σαμπακίδης, Παναγιώτης Ασλανίδης

expand_content

Όλον τη μέρα πορπατώ
και στράταν ’κι τελένω
Όθεν καικά βραδι͜άσκουμαι,
σ’ εσά θά ’ρχουμαι μένω

Αγάπα, κόρη μ’, τον άντρα σ’,
μ’ ευτάς ατονα γέλος
Και μετ’ ατόν ψωμίν θα τρως,
εγώ πα είμαι ξένος

Η τσάμι͜α σ’ κατακέφαλα,
παίρ’ ση νηγήν και καί͜ει σε
Ζελεύ’ ατον του σ̌κύλ’ τον υιόν,
λέω «νασάν που έ͜ει σε»

Άδικα βασανίγουμαι
και -ν- άδικα υποφέρω
Κρού’νε σο νου μ’ τα παλαιά,
πάω να σ̌ασ̌ιρεύω / σ̌ασ̌ουρεύω

Γεια σου, Ασλανίδη, με την κεμεντζ̌έ σ’! Χόπ!
Γεια σου, Θοδωράκη, με τα ταούλια σ’!

Ε! κουρπάν’ ση μάνα σ’, Πάντσο!
Λελεύω το γλυκύν το τοξάρι σ’! Χόπ! Σα ποδαρομύτι͜α!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ατονα	αυτόν
βασανίγουμαι	βασανίζομαι
βραδι͜άσκουμαι	βραδιάζομαι
γέλος	γέλιο, περίγελος
γλυκύν	γλυκιά/ό
έ͜ει	έχει
εσά	δικά σου/σας
ευτάς	κάνεις, φτιάχνεις	εὐθειάζω
ζελεύ’	ζηλεύω/ει
καικά	προς τα κάτω, εκεί ακριβώς, κοντά
κατακέφαλα	προς τα κάτω
κεμεντζ̌έ	λύρα	kemençe/kemānçe
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κουρπάν’	θυσία	kurban/ḳurbān
κρού’νε	χτυπούν	κρούω
κρού’νε σο νου μ’	έρχονται στο νου μου/στη σκέψη μου	κρούω
λελεύω	χαίρομαι
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
νασάν	χαρά σε
νηγήν	γη
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παίρ’	παίρνω/ει
ποδαρομύτι͜α	οι μύτες των ποδιών
πορπατώ	περπατάω
’ρχουμαι	(έρχουμαι) έρχομαι
σ̌ασ̌ιρεύω	σαστίζω, τα έχω χαμένα	şaşırmak
σ̌ασ̌ουρεύω	σαστίζω, τα έχω χαμένα	şaşırmak
σ̌κύλ’	(γεν.) σκύλου
τελένω	(μεταβ.) τελειώνω κτ
τσάμι͜α	πλεξούδα