Να έσ’νε σην γούλα μ’ σταυρόν

Ν’ αηλί εμέν πώς θα ’κχ̌ύνω
τη χωρισίας δάκρυ͜α
Θ’ αποχωρίουμες κι η ψ̌η
με την κλαίη και τα τέρτι͜α
Θ’ αποχωρίουμες κι η ψ̌η
μονάχον με τα τέρτι͜α

Μουστρώντς, φουμί͜εις, ’κι καλατσ̌εύ’ς,
σ’ ομμάτι͜α όντες τερείς με
Έναν λόγον γλυκύν ’κι λες
και μαχ̌αιρέαν σ̌κίζ’ με -ν

Την καρδι͜ά μ’ εφέκα, γιαβρί μ’,
αφκά σο μαξιλάρι σ’
Ας ’ίνουμαι σο όρωμα σ’
το τουσ̌έκ’, το γεργάνι σ’

Να έξερες, μικρόν πουλί μ’,
πόσον αροθυμώ σε
Να έσ’νε ση γούλα μ’ σταυρόν
και πάντα να φιλώ σε

Εγώ χαπάρ’ ’κ’ είχα, γιαβρί μ’,
για τ’ εσέν ντο θα σύρω
Να εξέρτς, εγάπ’ και καρδίαν
σ’ άλλεν γαρή ’κι δίγω