Ο γιολτσ̌ής

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Φάνης Κουρουκλίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Ορφανίγα από μωρόν
κι όθεν βάσανα, παρών
Ση ζωήν εγώ γιολτσ̌ής,
«γουρπάν’» ’κ’ είπε με κανείς

Κάποτε τ’ εμόν οι φίλ’
εκατό, δι͜ακόσι͜α, χ̌ίλ’!
Κι όντες ’κ’ έ͜εις άλλο να δί’ς,
απομέντς με την κεντή σ’

Κρού’νε με και ’κι πονώ
και σα βάσανα κρατώ
Με τα δάκρυ͜α και αν ζω,
έμαθα να αγαπώ

Κάποτε τ’ εμόν οι φίλ’
εκατό, δι͜ακόσι͜α, χ̌ίλ’!
Κι όντες ’κ’ έ͜εις άλλο να δί’ς,
απομέντς με την κεντή σ’

Ποίσον πάντα το καλόν
και ας χάται σο γιαλόν
Μονοπάτ’ έν’ η ζωή σ’
κι εσύ πάντα ο γιολτσ̌ής

Κάποτε τ’ εμόν οι φίλ’
εκατό, δι͜ακόσι͜α, χ̌ίλ’!
Κι όντες ’κ’ έ͜εις άλλο να δί’ς,
απομέντς με την κεντή σ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απομέντς	απομένεις
γιολτσ̌ής	ταξιδιώτης, οδοιπόρος, αναχωρητής, προσκυνητής	yolcu
γουρπάν’	θυσία	kurban/ḳurbān
δί’ς	δίνεις
έ͜εις	έχεις
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έν’	είναι
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κεντή	(ον.) εαυτός, (γεν./αιτ.) εαυτό	kendi
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κρού’νε	χτυπούν	κρούω
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
όντες	όταν
ορφανίγα	ορφάνεψα
ποίσον	(προστ.) κάνε, φτιάξε	ποιέω, ποιῶ
φίλ’	(προστ. φιλώ) φίλα, (πληθ. φίλον) φίλοι
χ̌ίλ’	χίλιοι/ες/ια
χάται	χάνεται