Άμον τα μήλα σο κλαδίν

Προβολή Τραγουδιού

Άμον τα μήλα σο κλαδίν
φυσά αέρα λαΐσκουν
Κι όντες σπιχταγκαλιάσ̌κεται
πώς ’κι φοάται γλύσκουν;

Η κάρδια τ’ς άμον παξ̌έ,
σ’ άκρας απ’ έναν πρόαν
Όλιον τη μέραν βόσκουνταν
πλαν καικά ’κ’ ευτάν’ πόδαν

Αφκά σο σπαρελόπο σου
ντό είναι τα πουλόπα;
Ατά -ν- επαρεπείνασαν
και θέλ’νε θρυμμουλόπα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άκρας	άκρης, άκρες (πληθ. τα)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ατά	αυτά
αφκά	κάτω
βόσκουνταν	βοσκούν
γλύσκουν	συνθλίβονται, λιώνουν
επαρεπείνασαν	παραπείνασαν
ευτάν’	κάνουν, φτιάχνουν	εὐθειάζω
θέλ’νε	θέλουν
θρυμμουλόπα	ψιχουλάκια
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καικά	προς τα κάτω, εκεί ακριβώς, κοντά
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαΐσκουν	κουνιούνται πέρα-δώθε
όλιον	όλο, ολόκληρο
όντες	όταν
παξ̌έ	κήπος, περιβόλι	bahçe/bāġçe
πόδαν	ίχνος, πατημασιά, βήμα
πουλόπα	πουλάκια
πρόαν	πρόβατο
σπαρελόπο	μέρος γυναικείας ενδυμασίας αυτοτελές που χρησιμεύει ως κάλυμμα του στήθους	spalliera
σπιχταγκαλιάσ̌κεται	σφιχταγκαλιάζει
φοάται	φοβάται