Σην αύλια σ’ στράταν ένοιξα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Ανέστης Μωυσής, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Επέραν το μικρόν τ’ αρνί μ’
και πάνε στεφανούνταν
Σα σκάλας τη εκκλησίας
ατείν’ να παλαλούνταν

Έπαιζα κι ετραγώδ’να εγώ,
ψ̌ήκα μ’, σην γειτονία σ’
Εφουκρούσ’νε και -ν- έλεες
«Γουρπάν’ και ση λαλία σ’»

Εμέν κατηγορούνε με
ντο τραγωδώ και πίνω
Κανείς ’κι ’ξέρ’ πόσον πονώ
και πόσα δάκρυ͜α ’κχ̌ύνω

Όλι͜ον την νύχταν σην αύλι͜α σ’
τραγωδώ και σ̌υρίζω
Άνοιξον έπαρ’ με -ν- απέσ’,
άλλο ’κι ταγιανίζω

Σην αύλι͜α σ’ στράταν ένοιξα
ας σην πορπατεσία μ’
Για τ’ εσέν ξύλο (πα) έφαγα
’τσάκωσαν τα γναφία μ’

Όντες ’κ’ έχω σε -ν-, πουλόπο μ’,
εγώ σ’ εμόν το γιάν’ -ι
Είμαι άμον ξεροκάβακον
απέσ’ σ’ έναν ορμάν’ -ι

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
άνοιξον	(προστ.) άνοιξε
απέσ’	μέσα
ατείν’	αυτοί
αύλι͜α	αυλή
γιάν’	πλάι, πλευρά	yan
γναφία	(κυρ) οι γνάθοι, (μτφ) το πρόσωπο συνολικά
γουρπάν’	θυσία	kurban/ḳurbān
έλεες	έλεγες
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
ένοιξα	άνοιξα
έπαρ’	(προστ.) πάρε
επέραν	πήραν
ετραγώδ’να	τραγουδούσα
εφουκρούσ’νε	αφουγκραζόσουν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
’κχ̌ύνω	εκχύνω, χύνω, εκβάλλω	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
λαλία	λαλιά, φωνή
ξεροκάβακον	ξεραμένη λεύκα
όντες	όταν
ορμάν’	δάσος	orman
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παλαλούνταν	τρελαίνονται
πορπατεσία	περπατησιά, περπάτημα
πουλόπο	πουλάκι
σκάλας	(ον.πληθ., τα) σκάλες
στεφανούνταν	στεφανώνονται
σ̌υρίζω	σφυρίζω, παίζω αυλό	σῦριγξ
ταγιανίζω	αντέχω, βαστάω, υπομένω	dayanmak
τραγωδώ	τραγουδάω
’τσάκωσαν	(ετσάκωσαν) έσπασαν κτ
ψ̌ήκα	ψυχούλα