Το φίλεμαν ατ’ς μανουσ̌άκ’

Το φίλεμαν ατ’ς μανουσ̌άκ’,
εγκάλια τ’ς μυρωμένον
Η καρδι͜ά τ’ς παρχαρί’ νερόν
κι η ψ̌η ατ’ς αγιασμένον

Εγώ ’κι θέλω η εγάπ’
να έν’ με τα μαΐας
Θέλω να έν’ αρ’ με το νάζ’,
με τα παρακαλίας

Επαρακάλ’νεν κι έλεεν
«Γιωρίκα, μη φιλείς με!
Μεθείς και τραγωδείς ατο,
σον κύρη μ’ παραδί͜εις με»

Αρνί μ’, την πόδαν ντο πατείς,
εγώ να έμ’ το χώμαν
Ν’ ακούω και την καλατσ̌ή σ’
ας σο γλυκύν το στόμαν