Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί

Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
σεβταλήδες σα αλώνια
’Χαρεντέριζαν νυφάδες
ατείν’ ξάι ’κ’ είχαν πόνια

Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
από ’πάν’ και ους σα νύχια
Με το γέλος σα παρχάρι͜α
εκαντούρευαν κορίτσ̌ι͜α

Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
’φώταζαν άμον τον ήλιον
Εκομπώναν τα κορίτσ̌ι͜α
με το κόκκινον το μήλον

Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
έπιναν νερόπα κρύα
Εφίλ’νανε τα κορίτσ̌ι͜α
απάν’ σ’ έμορφα ραχ̌ία

Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
ση ζωήν ατουν θερία
Τσοι νυφάδες εχουλέν’ναν
όντας έτανε τα κρύα

Τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
την παντρείαν πριν νουνίζ’νε
Θ’ εκαντούρευαν κορίτσ̌ι͜α
κι επεκεί να γυναικίζ’νε