Σ’ έρημον την ξενιτείαν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανάκαλης, Νίκος Παυλίδης

Σ’ έρημον την ξενιτείαν
ήλεν ’κι χουλέν’
Αροθυμίαν και πόνον
εκεί βασιλεύ’

Εκεί το νερόν θολόν έν’,
εκεί ’κι μερών’
Εκεί τη ζωής η στράταν
μαύρον σκοτεινόν

Πότε θα έρ’ται η ώρα, νουνίζ’νε
σα ’σπιτόπα τουν να γυρίζ’νε

Μόναχον, Καρσλρούη και Ντόρτμουντ
και σο Χέλιγκεν
Χα! και Βούπερταλ, Στουτγκάρδη
και σο Μίχινγκεν

Άλλ’ ματόπα δακρυσμένα,
άλλ’ είν’ πονεμέν’
Άλλ’ με δάχτυλα κομμένα
κι άλλ’ σακατεμέν’

Πότε θα έρ’ται η ώρα, νουνίζ’νε
σα ’σπιτόπα τουν να γυρίζ’νε

Πόσα τά̤ρτι͜α βασανίζ’νε
τη ζωήν ατουν
Άλλ’ δουλεύ’νε να σπουδάζ’νε
τα παιδία τουν

Άλλ’ μωρά και γεροντάδες
εφήκαν οπίσ’
και τη μανίτσας τον πόνον
’κι λαρών’ κανείς

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αροθυμίαν	νοσταλγία
ατουν	τους
γυρίζ’νε	γυρίζουν
δουλεύ’νε	δουλεύουν
είν’	(για πληθ.) είναι
έν’	είναι
έρ’ται	έρχεται
εφήκαν	αφήσαν
ήλεν	ήλιος/ήλιο
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαρών’	γιατρεύει, θεραπεύει
ματόπα	(ομματόπα) ματάκια
μερών’	μερώνει, ξημερώνει
νουνίζ’νε	σκέφτονται
οπίσ’	πίσω
παιδία	παιδιά
πονεμέν’	πονεμένοι, βασανισμένοι
’σπιτόπα	(οσπιτόπα) σπιτάκια
τουν	τους
χα!	να!, ορίστε!, ιδού!
χουλέν’	ζεσταίνει, θερμαίνει