Αναστορώ τα παλαιά/Τη μάνας η λαλία

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιωργούλης Παπαδόπουλος, Χρήστος Παπαδόπουλος

expand_content

Αναστορώ τα παλαιά,
αροθυμώ και κλαίγω
Νύχταν ορωματά̤ουμαι,
παρηγορίαν παίρω

Ελέπω πρωτοάνοιξην
να τρέχω σα λιβάδα̤
Να τραγωδώ και χ̌αίρουμαι
σ’ ανθισμένα λαγκάδι͜α¹

Ελέπω τα ψηλά ραχ̌ι͜ά
και τ’ έμορφα παρχάρα̤
Να πίνω τα κρύα νερά
ας σ’ ούλι͜α τα πεγάδα̤

♫

Λαλίαν έκ’σα -ν- έμορφον,
οπίσ’ εφτά ραχ̌ία
Έκ’σα να λέει κελαηδιστά
τη μάνας η λαλία

Έκ’σα να λέει τον πόνον ατ’ς
για τον μονάκριβον ατ’ς
Και τα ουράνια ακόμα κλαίν’
με το παράπονόν ατ’ς

Η μάνα όντες χ̌αίρεται,
οι ουρανοί ανοίγ’νε
Κι ολόερα σ’ όλον την γην
τσ̌ιτσ̌έκια σκουντουλίζ’νε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αναστορώ	θυμάμαι, αναπολώ
ανοίγ’νε	ανοίγουν
αροθυμώ	νοσταλγώ
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
ατ’ς	αυτής, της
έκ’σα	άκουσα
ελέπω	βλέπω
έμορφα	όμορφα
έμορφον	όμορφο
λαλία	λαλιά, φωνή
λαλίαν	λαλιά, φωνή
λιβάδα̤	λιβάδια
ολόερα	ολόγυρα
όντες	όταν
οπίσ’	πίσω
ορωματά̤ουμαι	ονειρεύομαι
ούλι͜α	όλα
παίρω	παίρνω
παρηγορίαν	παρηγοριά
παρχάρα̤	ορεινοί τόποι θερινής βοσκής
πεγάδα̤	βρύσες
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σκουντουλίζ’νε	ευωδιάζουν, μοσχοβολούν
τραγωδώ	τραγουδάω
τσ̌ιτσ̌έκια	λουλούδια	çiçek
χ̌αίρουμαι	χαίρομαι

Σημειώσεις

¹ Ακούγεται, πιθανόν εκ παραδρομής, να τραγουδάει λογάδι͜α (σύνολο τιμαλφών κοσμημάτων) που δεν βγάζει νόημα