Ο αντάρτης

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Στάθης Νικολαΐδης

Αντάρτης απάν’ σα βουνά,
αντάρτην εκουβάλ’νεν
Τραματιμένον σο πλευρόν
το αίμαν ατ’ εχάν’νεν

«Άφ’ς με και γλύτωσον τη ψ̌η σ’,
είμαι αποθαμένος!»,
επαρακάλ’νεν κι έλεεν
τον φίλον ο ντωγμένος

-«Έρχουνταν τ’ αποσπάσματα,
τοι δύ’ς πα θα πιάν’νε
Εμέν εσύ ξάι μη νουνί͜εις,
εσέν πα θα κρεμάν’νε»

-«Εντάμαν έμ’νες σο ραχ̌ίν
αν χάνω σε, θα χάμαι!
Ση ζωήν και σο θάνατον,
φίλε, μαζί θα πάμε»

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα	Προέλευση
απάν’	πάνω
αποθαμένος	πεθαμένος
άφ’ς	(προστ.) άφησε
δύ’ς	δύο
εκουβάλ’νεν	κουβαλούσε
έλεεν	έλεγε
έμ’νες	ήμασταν
εντάμαν	μαζί
επαρακάλ’νεν	παρακαλούσε
έρχουνταν	έρχονται
εχάν’νεν	έχανε
θάνατον	θάνατος
κρεμάν’νε	κρεμούν
νουνί͜εις	σκέφτεσαι
ντωγμένος	χτυπημένος
ξάι	καθόλου
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πιάν’νε	πιάνουν
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
τοι	τους/τις
χάμαι	χάνομαι, μτφ. πεθαίνω
ψ̌η	ψυχή