Κάποτε θα πουσμανεύ’ς

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Νικολαΐδης, Παναγιώτης Ασλανίδης

Σην ζωή μ’ έμ’νε λουλούδ’
και τη Θεού το μουμούλ’
Αλλού κέσ’ ’κ’ ετέρεσα
για τ’ εσέν εγέρασα

Κάποτε θα πουσ̌μανεύ’ς
και -ν- εμένα θ’ αραεύ’ς
«Ντ’ εποίκα εγώ;», θα λες
θα πονείς, πουλί μ’, θα κλαις

Άμον τον Ιησού Χριστό
ντ’ εψαλάφεσεν νερόν
Συ επότ’σες με χολήν
και σ’ αβούτο τη ζωήν

Κάποτε θα πουσ̌μανεύ’ς
και -ν- εμένα θ’ αραεύ’ς
«Ντ’ εποίκα εγώ;», θα λες
θα πονείς, πουλί μ’, θα κλαις

Έκοψες και την χαρά μ’,
τα χρόνι͜α μ’ ένταν χαράμ’
Απ’ ατώρα θα τερώ
κι εγώ λίγο να γελώ

Κάποτε θα πουσ̌μανεύ’ς
και -ν- εμένα θ’ αραεύ’ς
«Ντ’ εποίκα εγώ;», θα λες
θα πονείς, πουλί μ’, θα κλαις

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αβούτο	αυτό
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αραεύ’ς	ψάχνεις, αναζητάς, γυρεύεις	aramak
ατώρα	τώρα
εγέρασα	γέρασα
έμ’νε	ήμουν
ένταν	έγιναν
εποίκα	έκανα, έφτιαξα	ποιέω-ῶ
επότ’σες	πότισες
ετέρεσα	κοίταξα
εψαλάφεσεν	ζήτησε, αιτήθηκε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
μουμούλ’	έντομο, μαμούνι
πουσ̌μανεύ’ς	μετανιώνεις	pişman olmak<paşmān
τερώ	κοιτώ
χαράμ’	χαράμι, κάτι που δεν έχει τελικά όφελος ή αποτέλεσμα	haram/ḥarām
χολήν	θυμό