Όλια σ’ έμορφα, πουλόπο μ’

Όλια σ’ έμορφα, πουλόπο μ’,
σην καρδίαν μάλαμαν
και το τέρεμα σ’ φωτίαν
τη σεβτάς έν’ άναμαν

Εγώ είδα απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’
τη εγάπ’ς το μυστικόν
Ας παίρω, αρνί μ’, φωτίαν
ας σο κάψιμον τ’ εσόν

Κάτ’ αγνά τ’ εσά είν’ όλια
με το τέρεμαν ματώντς
και γεράδες σην καρδίαν
με το φίλεμαν λαρώντς

Τ’ εμόν η εγάπ’ σον κόσμον
έναν έν’ και μαναχόν
Άμον φέγγος έν’ ση νύχταν,
φώταγμαν σον ουρανόν

Την εγάπη μ’ φανερώνω
ούλ’ να τραγωδούν ατο
και τα νύχτας τα πουλία
παίρ’νε κελαηδούν ατο