Η Πελαΐα

Έρθες εσέβες ση ζωή μ’
κι εχάσα τα πασχάλια μ’
Ένα φέρω, δύο ξοδεύ’ς,
ν’ αηλί σ’ εμά τα χάλια!

Πελαΐα, Πελαΐα,
πώς ’κι νουνί͜εις τογρία!
Χ̌ειμωγκονί’ σα κρύα
ντό θα ’φτάμε, Πελαΐα;

Π’ ελέπ’ σε λέει νασάν εμέν,
σ’ οσπίτι μ’ έχω δούλαν
κι ας έχω αμπάρι͜α εύκαιρα
και χρέος ους τη γούλα μ’

Πελαΐα, Πελαΐα,
πώς ’κι νουνί͜εις τογρία!
Χ̌ειμωγκονί’ σα κρύα
ντό θα ’φτάμε, Πελαΐα;

Τα δουλείας ξάι ’κι αγαπάς,
ο νους ι-σ’ σο λασίον
Σα φορεσίας έφαες
όλεν τ’ εμόν το βίον

Πελαΐα, Πελαΐα,
πώς ’κι νουνί͜εις τογρία!
Χ̌ειμωγκονί’ σα κρύα
ντό θα ’φτάμε, Πελαΐα;