Άλλο ’κι αραεύω σε

Άλλο ’κι αραεύω σε,
άλλο ’κ’ ερωτώ
Πρέπ’ να ανασπάλω σε
για να μη πονώ

Άμον άνοιξης λουλούδ’
κι άμον χ̌ελιδόν’
έρθεν και επέρασεν
ας σην καρδά̤ν τ’ εμόν

Ξέν’ εγ̆ένουμ’νες ατώρα
εκείνε κι εγώ
Σ’ άλλο εγκάλιαν θα χουλείται,
θα ριγώ εγώ

Πάντα θα έχω χειμώναν,
πάντα θα πονώ
Πάντα θα κλαίει η καρδία μ’
όσον ντο θα ζω

Για τ’ εμέν επέθανεν,
εκείνε ’κι ζει
Πέ’ πως ’κ’ εγνωρίγαμε
ξάι εμείς οι δύ’

Έναν όραμαν γλυκύν
έτον ση ζωή μ’
Όραμαν ντο θ’ απομέν’
πάντα απέσ’ σην ψ̌η μ’