Του Σταύρου Ταυρίδη

Για τίναν κρούει θανατικά
άτσ̌απα -ν- η καμπάνα;
Για ποίον κλαίει και θλίφκεται
η άχαρος η μάνα;
Αντώντς εξέβεν να χορεύ’
με το μαχ̌αίρ’ σο χ̌έρ’ν ατ’
χτυπά ’το σην κοιλίαν ατ’
και κόπουνταν τ’ ιντέρι͜α τ’
Αχ, μάνα πώς απέτυχα
κι ογώ εμέν εντώκα
και τ’ έμορφα τα κάλλια μου
το θάνατον εδώκα;
Μανίτσα, μοιρολόγα με,
κλαψήτε γειτονάδες
και λόγους εβγάλλ’τε με, παιδάντ’
και ψάλλ’τε με, νυφάδες
Κι ας έρχουν κοριτσόπουλα
να κάθουνταν σο γιάνι μ’
τα στέφανα τα νεκρικά
να θέκ’ν ατο απάν’ ι-μ’
Και οι μικροί θανατικά
ας κρούγ’νε την καμπάνα μ’
Μαυρόφορες μεσοκαιρίτ’
ας παραστέκ’ν τη μάνα μ’