Εις μνήμην του δασκάλου μου, Γεώργιου Αμαραντίδη

Ν’ αηλί εσέν, νε δέσκαλε μ’,
γουρπάν’ σην τραγωδία σ’
Το τοξάρι σ’ ορφάνεψεν,
εβζήεν η λαλία σ’

Ο Πόντον όλιον ’λίβωσεν,
η ψ̌η μ’ εγέντον πίσσα
Μακρύν καϊτέν αντιβοά
ση παρχαρί’ την δείσαν

Ο Βαζελώνας δά̤κρυσεν,
αη-Γιώρτς τερεί και κλαίει
κι η Παναΐα (η) Σουμελά
μοιρολογά και λέει:

Ν’ αηλί εσέναν, νε Σ̌ιμούλ’,
αμάραντον βλαστάρι,
Τραντέλλενων το καύχημαν,
τη Πόντου το καμάριν
Ρωμαίικον συ το καύχημαν,
Ευξείνου/Ρωμαίικο παλληκάριν

♫

Σ̌ιμούλ’, εμέντσε σε -ν- ο Χάροντας
σο χάλκενον τ’ αλών’
Επάλεψες, επάλεψες κι ο Χάρον ’κ’ ενικέθεν
Σ̌ιμούλ’, εσκάλωσες μακρινόν ταξίδ’
σ’ ουρανού τα καστροπολιτείας
Ενθύμιον εφέκες μας τ’ εσά τα τραγωδίας
Σ̌ιμούλ’ και Σ̌ιμουλίκα μ’, Αμάραντε Γιωρίκα,
επέρες το μακρύν την στράταν
Αρ’ δέβα σο καλόν και σην καλήν την ώραν

♫

Σ̌ιμούλ’ εσύ Αμάραντε,
αμάραντα η στράτα σ’
Θ’ ελέπ’ς τον Πόντον απ’ εκειαπάν’
θα παίρτς και τα μουράτι͜α σ’
Θ’ ελέπ’ς τον Πόντον απ’ εκειαπάν’
και θα παίρτς τα μουράτι͜α σ’/
θα πλερώντς τα μουράτι͜α σ’