Πώς να έρ’ται η άνοιξη

Πώς να έρ’ται η άνοιξη,
τα δέντρα πώς ν’ ανθούνε,
τη ψ̌ης ι-μ’ το παράπονον
ατά όντες ακούνε;

Μόνο σ’ εμόν το καρδόπον,
μόνο σ’ εμόν το ψ̌όπον
τα χ̌ι͜ονόπα ’κι λύγουνταν,
’κ’ έρ’ται καλοκαιρόπον

Πώς να πουσών’ η θάλασσα,
να μη σ’κών’ άγρο̤ν κύμα
όντες την καρδι͜ά μ’ έκαψεν
τ’ άδικον και το κρίμαν;

Επάτεψαν τα όνειρα μ’,
εφούρκ’σαν την καρδία μ’
Έναν θάλασσα βάσανα
εχάλασαν την υεία μ’

Πώς να φορεί τα πράσινα
η γη και χορταρώνει
όντες το ψ̌όπο μ’ καίγεται
σ’ αούτο τον καιρόν -ι;

Λέν’ ανοίεται η ψ̌η, [όι αμάν, αμάν]
τα δέντρα όντες ανθούνε
Μόνον τη ψ̌ης ι-μ’ τα δεντρόπα
’κι πρασινοφορούνε