Ήντι͜αν λες

Τ’ ομμάτι͜α μ’ ελέπ’νε σε,
παλαλούνταν, θέλ’νε σε
Κι όντες φεύ’ς από σουμά μ’
πάντα θ’ αραεύ’νε σε

Ήντι͜αν λες κι αν ερωτάς
σην εγάπ’ αν αγαπάς
παραδί͜εις τ’ αχουλόπα σ’

Εσύ τ’ εμόν το γιαβρίν
γιατί τυρα̤ννί͜εις την ψ̌η μ’
Εσύ είσαι η χαρά μ’,
το στουλάρι μ’, η ζωή μ’

Ήντι͜αν λες κι αν ερωτάς
σην εγάπ’ αν αγαπάς
παραδί͜εις τ’ αχουλόπα σ’

Γιατί καις το καρδόπο μ’;
Επέρες τ’ αχουλόπο μ’
και καρίπ’κα τραγωδεί
το σεβταλίν το ψ̌όπο μ’

Ήντι͜αν λες κι αν ερωτάς
σην εγάπ’ αν αγαπάς
παραδί͜εις τ’ αχουλόπα σ’

Ήντι͜αν λες κι αν ερωτάς
σην εγάπ’ αν αγαπάς
παραδί͜εις τ’ αχουλόπα σ’