Τ’ εσόν η ευωδία

Ας σα τσ̌ιτσ̌έκια κι άλλο απάν’
τ’ εσόν η ευωδία
Όντες δι͜αβαίντς παίρ’ σκουντουλίζ’
όλεν η γειτονία

Και το γλυκύν το τέρεμα σ’
τίναν ατό χαρί͜εις α’;
Νασάν εκείν’ το παλληκάρ’
σ’ ομμάτι͜α που τερείς α’

Όλ’ οι ανθρώπ’ απάν ση γην
ζούμε με τα μουράτι͜α
Μίαν να ετέρ’νανε κι εμέν
ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α

Τα κάλλια σ’, ψ̌η μ’, θαμάζω,
τερώ και ’κι χορτάζω!
Κι η ευωδία σ’ όντες κρούει
βαρέα αναστενάζω