Ο φουκαράς

Να εξέρετεν, παιδία,
ντο εποίκα τη δουλείαν
Επήγα σο καφενείον,
ση Σαντά σ’ ένα χωρίον

Αρ’ εκάτσα εκαικά
και είπα ’τον φιλικά
«Φέρον με -ν- έναν κρασόπον
και -ν- έναν ποτήρ’ ρακόπον»

Έμπρι͜α μ’ ένα στόλ’ εθέκεν
κι εμέν μαναχόν εφέκεν
Είπε με -ν- «αρ’ φά’ και πία,
έχομε πολλά ρακία»

Αρ’ ’κ’ εξέρω πόσον έπα
και εσ’κώθα άν’ κι ευκέθα
«Τάη,» είπα «ο Θεός
να χαρί͜ει σε και το γιο σ’»

«Ντό λες», είπε με «καημένε;
τραγωδείς τσ̌ουλντουρεμένε!
Αλήγορα! Αλήγορα τα παράδας!
Θα ευτάγω σε χ̌ίλα̤ παρτσ̌άδας»

Εχάλασα σο τσ̌επόπο μ’
κι εύρα έναν καπικόπον
Έπλωσα ’τον την παράν
μετ’ έναν τρανόν χαράν

-Νέπε, έπες κρασίν βαρελέας
και μέλ’ τρία πουλουλέας
και κεράσ̌ι͜α; τρία τάια,
και εκατόν πενήντα τσ̌άγ̆ια!
Και δί’ς με έναν καπέκ’
Τέρ’ εσύ και τον κιοπέκ’!
Τα παράδες αν ’κι δί’ς
θα βάλω σε σο χαπίς!

-Ούι, λελεύω σε, νε τάη,
άφ’ς κι εμέναν το παιδίν
Εγώ αν πάω σο χωρίον
πουλώ τη κυρού μ’ το βίον
και παρόπον απ’ ολίγ̆ον
το χακόπο σ’ όλεν δίγω

-Έλα, έλα ας παίρω το παλτό σ’
κι εσύ δέβα σο καλό σ’
Ας παίρω και τη κουκούλα σ’
κι αν ’κ’ έν’, αχπάνω τη γούλα σ’
Έβγα, έβγαλ’ δος με τα τσ̌αρούχ̌ι͜α σ’
ας αχπάουνταν τα νύχ̌ι͜α σ’!

Εφέκε με τσ̌ιρτσ̌ιπλάχ’
κεπεζέν κι άμον χορτλάχ’
Κι εγέμ’ πολλά μασκαράς
για το είμαι φουκαράς
Εδέκε με κι έναν λάχταν
να πάγω όντες εχπάστα

«Ούι, μάνα», εγώ εκούξα
κι απάν’ σο κιφάλ’ ερρούξα
Το κιφάλι μ’ εταράεν,
αρ’/ὰμα εκείνος πα εχπαράεν