Σ’ Ερζουρούμ

Εμέν ρακίν μη δί’τε με,
γεραλίν η καρδία μ’
Σην εξορίαν σ’ Ερζουρούμ
έχασα τα παιδία μ’

Ας αρχινώ να τραγωδώ,
όλτς εσουν θα κλαινίζω
και σου ρακί’ το πότιγ̆μαν
εγώ ’κι ταγ̆ιανίζω

Δύο παιδία είχα εγώ,
έσα τ’ εμά τα χ̌έρι͜α
Τα δύο πα εθάφτανε
σ’ Ερζερουμί’ τα μέρι͜α

Ο Τούρκον τιδέν ’κι χωρίζ’,
-πασ̌κείμ’ ντο έχ̌’ καρδίαν;-
και -ν- εμπροστά σ’ ομμάτι͜α μουν
τογραεύ’ ποπαδίαν

Γραιίτσα έτον ’κ’ έσωζεν
και σο σουρίν ’κ’ εμπαίνεν
Ο Τούρκον εληγόρανεν
και ατέ οπίσ’ ’πεμέν’νεν

Ένας ο γιο μ’ είδεν ατόν
κι άμον ντ’ έτον η μάνα τ’
εσίμωσεν τον τζ̌ανταρμάν
κι ετάλεψεν απάν’ ατ’

Έναν λάχταν σα εύκαιρα τ’,
τα μαλλία τ’ εφτούλτσεν
Έρπαξεν και την κάμαν ατ’,
τον Τούρκον επεδούλτσεν

Τ’ άλλο τ’ αρνί μ’ πα έτρεξεν
τεά να βοηθά ’τον
Την τύχην ατ’ ανάθεμα,
εκείνο πα θ’ εχάτον

Είνας Τούρκον με τ’ άλογον
ελέπ’ τα παλληκάρι͜α
Ρυτά εξέγκεν το ρεβόλ’
τσοι δύ’ς πα θέκ’ ομάλια