Πατέρα, δος με την ευχ̌ή σ’

Πατέρα μ’, δος με την ευχ̌ή σ’
από σουμά σ’ θα φεύω
Έρθεν η ώρα ση ζωήν
την τύχη μ’ ν’ αραεύω

Κόρη μ’, και πώς ετράνυνες
άμον κυπαρισσόπον;
Έρθεν η ώρα σ’ να ’παντρεύ’ς
να ’φτας τ’ εσόν ’σπιτόπον

Πατέρα μ’, την ισ̌κιάν τ’ εσόν
εγώ θα αραεύω
Ση θάλασσαν άμον παπόρ’
χωρίς εσέν πατεύω

Αν ρού͜εις θα παραστέκω σε,
’κι αφήνω σε να χάσαι
Ο κύρ’ γουρπάν’ να ’ίνεται,
κόρη μ’, να εθυμάσαι

Πατέρα μ’, εσύ εδέκες με
τ’ εσόν την δι͜αρμενείαν
Πώς θα πορεύω με τ’ ανθρώπ’ς;
για πέ͜ει με αλλομίαν

Δεκάραν κανενός μη τρως,
σην ψ̌η σ’ μη βάλτς κακία!
Να βοηθάς τ’ ανήμπορους,
κακόν μ’ ευτάς καμίαν

Η συμβουλή σ’, πατέρα μου,
άμον σταυρόν σα νιάτα μ’
και τα ευχάς ι-σ’ φυλαχτόν
για τη ζωής τη στράταν