Οι Ρωμαίοι και η Συμέλα

Η καλομάνα μ’ είπε με
να παίρω τραγωδι͜άνον
«Εγώ ’κι αντρίζω» είπα ’τεν
«αρ’ ους να αποθάνω»

Αν τραγωδι͜άνον θέλτς να παίρτς
να ’ρχ̌εσαι μετ’ εμέναν
Συμέλα λέγ’νε την γαρή μ’,
εγώ θέλω εσέναν

[όι, όι, όι]
Συμέλα μ’, έλα -ν- έλα,
εμέν τέρεν και γέλα
Τα κάλλια σ’, τα καμώματα σ’
θα παλαλών’νε εμένα

Πουλί μ’, άκ’σον ντο λέγω σε
μ’ εθαρρείς μασχαρεύω
Ανέκδοτον ’κι λέω σε,
εγώ εσέν θα παίρω

[όι, όι, όι]
Συμέλα μ’, έλα -ν- έλα,
εμέν τέρεν και γέλα
Τα κάλλια σ’, τα καμώματα σ’
θα παλαλών’νε εμένα

Η καλομάνα μ’ είπε με,
«Τέρεν να έν’ μικρός -ι!
Να κλέφτ’ και δί’ ατός εσέν
του ήλιονος το φως -ι»

Άλλος για τη λαλίαν λέει
κι άλλος για μασχαρείας
Εγώ θα δίγω σε παράν,
χάσον τα ηλικίας!

[όι, όι, όι]
Συμέλα μ’, έλα -ν- έλα,
εμέν τέρεν και γέλα
Τα κάλλια σ’, τα καμώματα σ’
θα παλαλών’νε εμένα

Η καλομάνα μ’ είπε με,
«Μικρίκον τέρεν κι έπαρ’!
Με τον τρανόν θα πίντς νερόν,
με τον μικρίκον νέκταρ!»

Μικρίκος είμαι για τ’ ατό
’κι θέλ’νε με σο γιάνι σ’
Εγώ θα δίγω σε άψιμον
αφκακέσ’ σο γεργάνι σ’

[όι, όι, όι]
Συμέλα μ’, έλα -ν- έλα,
εμέν τέρεν και γέλα
Τα κάλλια σ’, τα καμώματα σ’
θα παλαλών’νε εμέναν

Όλ’ ένταμαν φεύομε
για τ’ εσέν ’κι κλαίγομε
Μαναχ̌έσσα θ’ απομέντς,
τραγωδι͜άνον μ’ αραεύ’ς