Απάν’ σα σύννεφα πετώ

Απάν’ σα σύννεφα πετώ,
ο ουρανόν καλεί με
Αρνί μ’, με τα φιλέματα σ’
θα ρούζω και θα κείμαι

Αέτσ’ αφορισμένον,
με τέρτι͜α φορτωμένον,
γυρίζω άμον νυχτοπούλ’,
άμον σ̌ασ̌ουρεμένον
Αέτσ’ αφορισμένον,
με τέρτι͜α φορτωμένον...

Να έσ’νε άστρον τ’ ουρανού
να ελέπω τη νύχταν
Να μη επέγ’να κι έρχουμ’νε·
τα τσ̌αρούχ̌ι͜α μ’ ελύγαν

Αέτσ’ αφορισμένον,
με τέρτι͜α φορτωμένον,
γυρίζω άμον νυχτοπούλ’,
άμον σ̌ασ̌ουρεμένον
Αέτσ’ αφορισμένον,
με τέρτι͜α φορτωμένον...

Ας έσ’νε φέγγος να φωτά͜εις
απέσ’ και σην καρδία μ’
Να μη αραεύω σε, πουλί μ’,
σο μαύρον τη σκοτίαν

Αέτσ’ αφορισμένον,
με τέρτι͜α φορτωμένον,
γυρίζω άμον νυχτοπούλ’,
άμον σ̌ασ̌ουρεμένον
Αέτσ’ αφορισμένον,
με τέρτι͜α φορτωμένον...