Τη ξενιτείας το ψωμίν

Σην ξενιτείαν που θα πάει,
ξένος, σε ξένον μέρος
Ας σην πατρίδαν νέος φεύ’ς
κι οπίσ’ κλώσ̌κεσαι γέρος

Άμε μάνα, άμε μάνα,
άμε κι αλήγορα δέβα
Την θάλασσαν στράταν ποίσον,
τ’ αρνόπο μ’ έπαρ’ κι έλα

Τη ξενιτείας το ψωμίν
με δάκρα̤ ζουμωμένον
Ο νους ι-σ’ σην πατρίδας έν’
κι η καρδά̤ σ’ ματωμένον

Άμε μάνα, άμε μάνα,
άμε κι αλήγορα δέβα
Την θάλασσαν στράταν ποίσον,
τ’ αρνόπο μ’ έπαρ’ κι έλα

Σην ξενιτείαν που θα πάει
θα γαζανεύ’ παράδες
Μαραζών’ το καρδόπον ατ’
κι εβγάλλ’ τρανά γεράδες

Άμε μάνα, άμε μάνα,
άμε κι αλήγορα δέβα
Την θάλασσαν στράταν ποίσον,
τ’ αρνόπο μ’ έπαρ’ κι έλα

Άμε μάνα, άμε μάνα,
άμε κι αλήγορα δέβα
Την θάλασσαν στράταν ποίσον,
τ’ αρνόπο μ’ έπαρ’ κι έλα