Το τακάτ’

Το τακάτ’ ντ’ έχω απέσ’ σην ψ̌η μ’ [μανίτσα μ’]
έναν κούρταν επέμ’νεν
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
’κι γιανασ̌εύ’ με ο Χάροντας, [μανίτσα μ’]
ατός ’κι θέλ’ να παίρ’ με
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

Λέει με «Κι άλλα χρόνι͜α θα ζεις! [μανίτσα μ’]
Γραφτόν έν’ ας ση μοίραν...
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
...τον κόσμον να χαρεντερίζ’, [μανίτσα μ’]
η λάλι͜α σ’ με τη λύραν»
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

«Εσύ τραγωδείς για τη σεβντάν [μανίτσα μ’]
χαράντας, καημούς, πόνι͜α!
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
Ευτάς τ’ ανθρώπ’ς να μ’ εγροικούν [μανίτσα μ’]
πώς δι͜αβαίν’νε τα χρόνια»
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]