Ν’ αηλί και βάι εμέν

Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
η εγκάλια μ’ έν’ ακράνοιχτον
Κάτ’ αγνόν το ψ̌όπο σ’
τη καρδίας ι-μ’ το γιατρικόν

Χάμαι για τ’ εσέν!
Ωφ! ν’ αηλί και βάι εμέν
Την εγάπ’ σ’, πουλόπο μ’,
αν ’κι παίρω, ντό θα ’ίνουμαι;

Τ’ ομμάτι͜α σ’ μαεύ’νε
τα καρδίας όλια όντες γελούν
Η σεβντά σ’ χρυσάφ’ έν’,
για τ’ εσέν αγγέλ’ πα τραγωδούν

Χάμαι για τ’ εσέν!
Ωφ! ν’ αηλί και βάι εμέν
Την εγάπ’ σ’, πουλόπο μ’,
αν ’κι παίρω, ντό θα ’ίνουμαι;

Τη εγάπ’ς πουλόπα
κελαηδούνε σο καρδόπο σ’ κέσ’
Κράτ’ με σην εγκάλια σ’
και σπίξον με να χάμαι εκειαπέσ’

Χάμαι για τ’ εσέν!
Ωφ! ν’ αηλί και βάι εμέν
Την εγάπ’ σ’, πουλόπο μ’,
αν ’κι παίρω, ντό θα ’ίνουμαι;