Τη κουμπάρ’ το φίλεμαν

Ο Αποζούλιγον ο Αντρέας επήεν τη Λαμπρή ση κουμπάρ’ α̤τ’ τη Σοφόκλη. Έτον και ολίγον ποτιμένος. Εσέβεν απέσ’ σ’ οσπίτ’ και τερεί η κουμπάρτσα τ’, μαναχέσσα. Εκείνε πα έμορφος και στρογγύλα άμον λουτούδ’ και καλόκαρδος άμον άγγελος. Αμὰν εκαλωσόρτσεν ατον με το γέλος και με την χαράνκι εδέκεν ατον το χ̌όρ’ν ατ’ς, να χ̌αιρετά τον. Ο Αντρέας ξάι τον καιρόν ατ’ ’κι χάν’, εσπίχτεν κι εγκαλά̤στεν κι εφίλεσεν ατην. Εσ̌ασ̌ούρεψεν η καημέντσα, εντράπεν κι επεντράπεν, εσέγκεν κά’ το κιφάλ’ και είπεν ατον:
-Κούμπαρε, ας έν’ κι ατό το φίλεμαν για το Χριστός Ανέστη.
Αέτσ’ πα ατό ο λόγος εγέντον κι επέμ’νεν τεμσίλ’.