Ποντιακά δίστιχα

Ζωή, πέ’ με ντ’ εποίκα σε
κι εσύ πάντα κλαινί͜εις με
Θέλω να ζω, να χ̌αίρουμαι,
φαρμάκια πάντα δί’ς με

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Εγώ ας σ’ εγεννέθα κιάν’
τ’ άψιμον τριγ̆υλίζ’ με
’Κ’ επόρεσεν να καίει με ατό,
ακόμαν τυραννίζ’ με

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Μάνα, γιατί εποίν’νες με
αΐκον πονεμένον;
Όλα τα καρδι͜άς χ̌αίρουνταν,
τ’ εμόν πάντα κλαμένον

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Τερώ ακείν’ τα ραχ̌όπα
τα παραχ̌ι͜ονισμένα
Ομοι͜άζ’νε με το καρδόπο μ’,
τερτόπα φορτωμένα

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Εμέν’ το μολύβ’ ’κι σκοτών’,
μαχ̌αίρ’ γεράν ’κι ανοί’ με
Εμέν σκοτών’ το γιαβρόπο μ’
ντο πάω και ’κι ανοί’ με

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω