Ακριβό μ’

Ποίον έν’ τ’ εμόν το λάθος
κι απομένω εγώ μαναχός
κι η χαρά σ’ εμόν την καρδι͜άν
’κ’ έρ’ται να κονεύ’;

Ντό ’κ’ εποίκα για τ’ εσέναν,
για να ελέπω χαρεμένα
τα στομόχ̌ειλα σ’, τ’ ομμάτι͜α σ’
τα ζωγραφιστά

Ακριβό μ’ εσύ και έναν,
μ’ έ͜εις ομμάτι͜α δα̤κρωμένα
Ποίσον η καρδι͜ά σ’ ντο λέει σε
κι εμέν μη νουνί͜εις
Ακριβό μ’ εσύ και έναν,
η εγάπη μ’ ’κ’ έτον ψέμαν
Έπαρ’ τη στράτα σ’ και δέβα
κι οπίσ’ μη τερείς

Αν εθέλ’νες θ’ εμαθάν’νες
και σην ψ̌η σ’ απέσ’ θ’ εκράν’νες
την εγάπη μ’ και τ’ ομούτι͜α μ’
τα απλέρωτα
Αλλού έτον το γραμμένο σ’
κι επέμ’να φαρμακωμένος
ν’ αραεύω το τερμάνι μ’
για την καμονή μ’

Ακριβό μ’ εσύ και έναν,
μ’ έ͜εις ομμάτι͜α δα̤κρωμένα
Ποίσον η καρδι͜ά σ’ ντο λέει σε
κι εμέν μη νουνί͜εις
Ακριβό μ’ εσύ και έναν,
η εγάπη μ’ ’κ’ έτον ψέμαν
Έπαρ’ τη στράτα σ’ και δέβα
κι οπίσ’ μη τερείς

Ακριβό μ’ εσύ και έναν,
μ’ έ͜εις ομμάτι͜α δα̤κρωμένα
Ποίσον η καρδι͜ά σ’ ντο λέει σε
κι εμέν μη νουνί͜εις
Ακριβό μ’ εσύ και έναν,
η εγάπη μ’ ’κ’ έτον ψέμαν
Έπαρ’ τη στράτα σ’ και δέβα
κι οπίσ’ μη τερείς