Μικρός μικρός ορφάνεψα,
τη μάνα μ’ ’κι θυμούμαι
Μόνον καρδίας ορφανά
τον πόνο μ’ εγροικούνε
Κρύον νερόν το ψ̌όπον ατ’ς,
τα μάτι͜α τ’ς Παναΐα
Μάνα, ετράνυνεν ο γιο σ’
με τη φωτογραφία σ’
Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
ξυπνώ¹ και πουδέν ’κ’ είσαι
Ο κόσμον να νεβήεται,
μάνα μ’, σο ψ̌όπο μ’ είσαι
Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
ξυπνώ και πουδέν ’κ’ είσαι
Μανίτσα μ’, να λελεύω σε
η Παναΐα μ’ είσαι!
Τα μάτι͜α μ’ άμον την βρεχ̌ήν
ενέβραξαν το χώμαν
Ατόσα χρόνια επέρασαν
εγώ πονώ ακόμαν
Μικρός μικρός ορφάνεψα,
τρανός πα υποφέρω
Χ̌ίλια τραγούδι͜α² έμαθα,
μάνας χαράν ’κι ξέρω
Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
ξυπνώ και πουδέν ’κ’ είσαι
Ο κόσμον να νεβήεται,
μάνα μ’, σο ψ̌όπο μ’ είσαι
Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
ξυπνώ και πουδέν ’κ’ είσαι
Μανίτσα μ’, να λελεύω σε
η Παναΐα μ’ είσαι!
Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
ξυπνώ και πουδέν ’κ’ είσαι
Ο κόσμον να νεβήεται,
μάνα μ’, σο ψ̌όπο μ’ είσαι
Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
ξυπνώ και πουδέν ’κ’ είσαι
Μανίτσα μ’, να λελεύω σε
η Παναΐα μ’ είσαι! [x2]
Μανίτσα μ’, να λελεύω σε
η Παναΐα μ’ είσαι!
