Ακρίτας ψυχομαχών

Ακρίτας κάστρον έχτιζεν,
Ακρίτας περιβόλι
Σ’ έναν ομάλ’, σ’ έναν λιβάδ’,
σ’ έναν ’πιδέξι͜ον τόπον

Όσα του κόσμου τα νερά,
εκεί φέρ’ κι αυλακώνει
Κι όσα του κόσμου τα πουλιά,
εκεί πάν’ και φωλεύ’νε

Πάντα ’κελάηδ’ναν κι έλεγαν:
«Πάντα να ζει Ακρίτας!»
Έναν πουρνόν, πουρνίτζικον
και Κερεκήν ημέραν

-Ακούς, ακούς, Ακρίτα μου,
κι άξιον παλληκάρι
Ακούς ντο λέγ’νε τα πουλιά,
ακούς ντο κελαηδούνε;

-Ατά μικρά πουλόπα είν’
’κι εξέρ’ν’ να κελαηδούνε
Φέρτε με τη σαΐτα μου
ντο σύρ’ εξήντα πέντε