Εποίν’νες με και -ν- εποίν’να (Καθιστικά/χορευτικά Τίκια)

Εποίν’νες με και -ν- εποίν’να
καμίαν ντο ’κ’ εποίν’να
Σα καφενεία απεσ̌κέσ’
κρασίν, ρακίν ’κ’ εφήν’να

Ντό θα ’φτάμε τα παράδας
και το πολλά τον βίον;
Κι έναν δουλείαν ας σον Θεόν
ασ’ ούλι͜α το καλλίον

Εμέν κατηγορούνε με,
ζαέρ ’κι γιαραεύω
Θα ερωτώ τ’ αρνόπο μου,
ατό θα ινι͜ανεύω

Κατηγορούν οσπιτι͜ανοί,
κατηγορούν κι οι ξένοι
Εγροίκ’σανε τα μυστικά
ντο έχω μετ’ εσέν -ι

♫

Τη μάνα μ’ στυχαρι͜άστ’ α̤τεν,
το παιδίν ατ’ς έχ̌’ κι έρ’ται
Ας αναλλάζ’ τη νύφεν ατ’ς
σην απαντή μ’ ας έρ’ται

Ντό θα ’φτάμε τα παράδας
και το πολλά τον βίον;
Κι έναν δουλείαν ας σον Θεόν
ασ’ ούλι͜α το καλλίον

♫

Η κόρ’ εδέκεν το νερόν
και -ν- ατουπέσ’ σ’ αμπέλια
’Ποίκεν σταφύλια νόστιμα,
γλυκέα κι άμον μέλι͜α

Κλώσκουμες επεκεί αδά
κι ανασακιάζομε
Εμείς τον εαυτόν εμουν
καν’νάν ’κι φάζομε

Ανάθεμα, ανάθεμα
όθεν ’κι πάει λαλία
Πάντα εγώ ’κι θά ’ρχουμαι,
έλα εσύ πα μίαν

Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο πέραν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Ανάθεμα, ανάθεμα,
διπλά ν’ αναθεμά σε
Τσ̌όλ’ κι έρημον να ’ίνεται
το κρεβάτ’ ντο κοιμάσαι

Κλώσκουμες επεκεί αδά
κι ανασακιάζομε
Εμείς τον εαυτόν εμουν
καν’νάν ’κι φάζομε

♫

Ανάθεμα το Βολοβότ¹,
ντο λέγ’νε Νέα Σάντα
Έχασα το μικρόν τ’ αρνί μ’,
αραεύ’ ατο πάντα

Ανάθεμα το Βολοβότ¹,
τ’ απάν’ τη Ραχμανλή² -νι
Εκεί δεντρόν ’κ’ ευρίεται
πουλίν να κελαηδεί -νι