Αχπάσκουμες και σα μακρά (Καθιστικά/χορευτικά Τίκια)

Θ’ αχπάσκουμες και σα μακρά,
μακρά σην ξενιτείαν
Δώστε μουν την ευχ̌ήν εσουν
να έρχουμες σο μίαν

Εφτά χρόνι͜α σην ξενιτει͜άν
λάσκουμαι και σ̌υρίζω
Εχάσα τα συλλογικά μ’,
κανέναν ’κ’ εγνωρίζω

Εφτά χρόνι͜α σην ξενιτει͜άν
λάσ̌κεσαι σύρτα-φέρτα
Κι εγώ η μάρσα κι άχαρος
εγράστα απέσ’ σα θέρ’τα

♫

Θα πάω σ’ έναν έρημον,
σ’ έναν ισούζ’κον τόπον
Όθεν ’κι κελαηδεί πουλίν,
όθεν ’κι πάει λαλόπον

Αποθαμένον αναστέν’
ατό τ’ εσόν εγκάλι͜α
Γουρπάν’ σον κύρ’ π’ εποίν’νε σε,
η μερακλίσσα η μάνα

Θα παίρω ξύλα ας σο ραχ̌ίν
κι ας σην καρδι͜ά μ’ φωτίαν
Σ’ έναν τόπον θα θέκ’ ατα
και καίγω ούλι͜α μίαν

♫

Πού είσαι και ’κι φαίνεσαι;
τ’ ομμάτι μ’ αραεύ’ σε!
Ατό το μαύρον το λετσ̌έκ’
άι, ντ’ έμορφα ιεύ’ σε!

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, και σην Νεάπολην,/
Έλα, και σην Καλαμαριάν,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Πάντα τα μαύρα να φορείς,
πάντα να είσαι χ̌έρα
Να κλαις και να μοιρολογάς
να λες «εποίκα κι εύρα»

Ε! μάρσα μαυροφόρα,
ντό καλατσ̌εύ’ς τη χώραν;
Αφού εξέρτς πως έντονε/
’Κ’ εξέρτς εσύ πως έντονε
η κοινωνία ατώρα;

♫

Ατό τ’ ομματοτέρεμα σ’
όσον ντο πάει και παίρ’ με
Αβούτο τ’ εσόν η σεβντά
σ’ εμέν πελι͜άν θα φέρ’ με

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, και σην Καλαμαριάν
αν αρρωσταίντς τερώ σε

♫

Τη θάλασσας το νερόν
αλυκόν έν’, αλυκόν
Τη κορίτσ’ το φίλεμαν
σον πεκιάρ’ έν’ γιατρικόν

Άσπρεσσα άμον το χι͜όν’,
[και] κόκκινος άμον χρυσόν
Άγγελος θα ’ίνουμαι
θα παίρω την ψ̌ην τ’ εσόν

Θεία, δος με την κουτσ̌ή σ’,
εγώ λαλαχ̌εύ’ ατεν
Ας σ’ εσέν κι άλλο πολλά
εγώ θα τερώ ατεν

♫

Τ’ ομματοτσι͜άτσι͜α τ’ς είν’ πολλά,
τ’ οφρύδι͜α τ’ς κι άλλο λίγα
Αρνόπο μ’, όντες είδα σε
άμον το χ̌ι͜όν’ ελύγα

Βραδύν’ κι εγώ παρακαλώ
πότε θα ξημερώνει
Ελέπω το μικρόν τ’ αρνί μ’
όντες πάει σο νερόν -ι