Μικρόν πουλόπον κελαηδεί σο καφέσ’ κλειδωμένον (Καθιστικά τίκια)

Μικρόν πουλόπον κελαηδεί
σο καφέσ’ κλειδωμένον
Τερεί τα τέλια ολόερα,
η καρδι͜ά ’θε καμένον/
το ψ̌όπον έν’ καμένον

Σαντά μ’, Σαντά μ’, λελεύω σε!
Σαντά μ’, πολλά τσ̌ιτσ̌άκια!
Όλεν αλάτι͜α και ραχ̌ι͜ά,
όλεν πεγαδομμάτι͜α

Εφόρεσες κι ενέλλαξες
κι επίασες τα στράτας/
το μακρόν το φιστάνι σ’
Θα σύρ’ ατο και το μολύβ’
που θα ταλεύ’ απάν’ ι-σ’

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
πετούν και ’κι γονεύ’νε
Κορτσόπα σεβνταλία είν’
και πώς θα ταγιανεύ’νε;

♫

Το φιστανόπον ατ’ς κοντόν [ασ’χώρετον]
φαίνεται το καμίσ’ν ατ’ς [όι, όι]
Εγώ είμ’ εκείνος ο παιδάς [ασ’χώρετον]
π’ ερρούξεν απ’ οπίσ’ ατ’ς[ όι, όι]

♫

Βαρύν λόγον μη λέτε͜ ατο
τ’ εμόν τ’ αρνίν αρλίν έν’
Θα κλαίει και θα κλαινίζ’ κι εμέν,
η καρδι͜ά μ’ γεραλίν έν’

Επάρτε το περίστροφον,
όλον με τα πατρόνι͜α
Σύρον και σκότωσον εμέν,
χαλάλ’, πουλί μ’, σα χρόνι͜α μ’